รูปๆคำๆ : สนามแรกของชีวิต
เรื่อง&ภาพ โดย นิพนธ์ เรียบเรียง
โอกาสนับเป็นเรื่องหนึ่งที่จำเป็นแก่ชิวิตของคนเรา ยิ่งในทุกวันนี้คนรุ่นใหม่ล้วนถูกฝึกและสั่งสอนทั้งทางตรงทางอ้อมผ่านสื่อผ่านโฆษณาต่างๆในเรื่องของการวิ่งเข้าหาโอกาสและฉวยคว้ามัน จนบางครั้งพวกเขาถึงกับละทิ้งเรื่องของวิธีการที่ควรหรือไม่ควรไปก็มี
ผมนั้นในวัยยี่สิบต้นๆ เพิ่งจบการศึกษาและต้องออกหางานทำ ตำแหน่งช่างภาพฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งย่านสุขุมวิทยังว่าง... มันว่างเหมือนกับผมที่ยังว่างเปล่าขาดประสบการณ์เช่นกัน
ผู้จัดการเป็นผู้หญิงสัมภาษณ์ผม ด้วยคำถามที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานตรงไหน
(แต่หลายปีต่อมาผมพบว่า มันเป็นจิตวิทยาการคัดเลือกคนที่หลักแหลมมากพอสมควร และผมจำมาใช้บ้างเมื่อต้องสวมบทบาทเดียวกับเธอ) คำถามที่ว่าคือ
“ไหนบอกเพลงโปรดมาหน่อยซิ”
ผมมองหน้าเธออย่างงงๆ ก่อนจะนึกถึงเพลงที่เพิ่งฟังมา และชอบท่วงทำนองของมันมาก
”แอม อีสซี่ ครับ”
แทนคำตอบเธอกรี๊ดออกมาพร้อมรอยยิ้ม
"พี่ก็ชอบเพลงนี้มาก"
จากนั้นเราก็คุยกันเรื่องเพลงเรื่องหนังเรื่องศิลปะกันยาวพอสมควร จนเธอมั่นใจว่าผมน่าจะพอทำงานกับเธอได้จึงนัดหมายให้เริ่มงาน เป็นงานที่คำว่า ”รสนิยม” มีความสำคัญอยู่มากพอสมควร
โดยก่อนกลับเธอสั่งให้เปลี่ยนทรงผมและการแต่งตัวเสียใหม่ เพราะที่นี่เป็นโรงแรมห้าดาว...ครับใครจะกล้าค้านเล่าโดยเฉพาะคนว่างเปล่าอย่างผม
นั่นนับเป็นเรื่องของโอกาสและสนามแรกของชีวิตการทำงานก็เริ่มขึ้นจนกระทั้งถึงทุกวันนี้
อำเภอสังขละบุรีคือชายแดนไทยในเขต จ.กาญจนบุรี เมืองเก่าทั้งเมืองจมอยู่ใต้น้ำ เนื่องมาจากการสร้างเขื่อนเขาแหลม สภาพที่มองเห็นเมื่อเข้าใกล้ตัวอำเภอ จึงเป็นภาพของทะเลสาบขนาดใหญ่ มีตอไม้โผล่ขึ้นมาเพื่อบอกความหลังที่เคยเป็นผืนป่ามาแต่เดิม
เงาสะท้อนของตอไม้เหล่านี้ในยามเย็นที่อาทิตย์ใกล้ลับฟ้าดูราวมีมนต์ขลังสงบลึกลับอย่างบอกไม่ถูก สะพานไม้ยาวโย้เย้ทอดผ่านแม่น้ำซองกาเลีย ข้ามไปยังวัดวังวิเวการามศูนย์รวมใจของชาวมอญที่อาศัยอยู่แถบนี้
ในยามเช้าช่วงฤดูหนาวปลายด้านหนึ่งของมัน จะถูกกลืนหายไปในสายหมอกราวกับอยู่ในเทพนิยาย
เพื่อนนักถ่ายภาพแนะนำให้ผมมาที่นี่ หลังเปลี่ยนมาทำงานหนังสือพิมพ์ได้ไม่นาน เขาบอกว่าที่นี่เหมือนสนามของนักถ่ายภาพประกวดและคนรักธรรมชาติ
และมันก็ไม่เกินเลยจากที่เขาพูด ผมหลงรักอำเภอชายแดนแห่งนี้และหาโอกาสไม่ว่าจะป็นพักร้อนหรือวันหยุดตามแต่เวลาจะอำนวย พาตัวเองมานอนเกสต์เฮ้าส์ราคาไม่แพง นั่งเหม่อมองหมู่บ้านมอญริมน้ำและกลุ่มควันที่เกิดจากการหุงหาอาหารในยามเช้าได้ไม่รู้เบื่อ
แม้ว่าในวันนี้ไอ้เจ้าตอไม้แสนรักของผม มันจะออกดอกออกผลเป็นจานดาวเทียมแล้วก็ตาม....
